Εγώ ελπίζω να τη βολέψω

Κλασσικό και επίκαιρο όσο ποτέ :-)


(από το βιβλίο "Εγώ ελπίζω να τη βολέψω", επιμέλεια Μαρτσέλο Ντ' Όρτα, μία έκθεση ενός μικρού παιδιού με θέμα "Ποιά από τις παραβολές του Ιησού προτιμάτε;")


Εγώ προτιμάω το τέλος του κόσμου, γιατί δε φοβάμαι, επειδή θα είμαι πεθαμένος από ένα αιώνα κιόλας. Ο Θεός θα ξεχωρίσει τις κατσίκες από τους βοσκούς, ένας δεξιά και ένας αριστερά, στη μέση αυτοί που θα πάνε στο Καθαρτήριο. Θα είναι πάνω από χίλια δισεκατομμύρια, περισσότεροι και από τους Κινέζους, ανάμεσα σε κατσίκες, βοσκούς και αγελάδες. Αλλά ο Θεός θα έχει τρεις πόρτες. Μια πάρα πολύ μεγάλη (που είναι η Κόλαση), μια μεσαία (που είναι το Καθαρτήριο) και μια πάρα πολύ στενή (που είναι ο Παράδεισος). Μετά ο Θεός θα πει: - Βγάλτε το σκασμό όλοι! και μετά θα τους χωρίσει. Ένας απο δω και τον άλλο από κει. Μερικοί που θέλουνε να κάνουνε τους πονηρούς θέλουνε να πάνε από δω, αλλά ο Θεός τους βλέπει. Οι κατσίκες θα πούνε ότι δεν έχουνε κάνει τίποτα, αλλά λένε ψέματα. Ο κόσμος θα σκάσει, τα άστρα θα σκάσουν, το Αρζάνο θα γίνει χίλια κομματάκια. Ο δήμαρχος του Αρζάνο και ο δημοτικός σύμβουλος θα πάνε ανάμεσα στις κατσίκες. Θα υπάρχει μεγάλο μπέρδεμα, ο Άρης θα σκάσει, οι ψυχές θα πάνε και θα γυρίσουνε από τη γη για να πάρουνε τα κορμιά, ο δήμαρχος του Αρζάνο και ο δημοτικός σύμβουλος θα πάνε ανάμεσα στις κατσίκες. Οι καλοί θα γελάνε και οι κακοί θα κλαίνε, εκείνοι από το Καθαρτήριο λίγο θα γελάνε και λίγο θα κλαίνε. Τα αβάφτιστα μωρά θα γίνουν πεταλούδες. Εγώ ελπίζω να τη βολέψω.

Συνεχής κίνηση

Όπως έγραφα και 4 χρόνια πριν, αρκάτος είναι αυτός που περπατάει χωρίς να κρατάει αποσκευές, ελεύθερος. Ίσως η συνεχής κίνηση, η αλλαγή κατάστασης, είναι ο μόνος τρόπος να ξεφύγει κανείς από τους "κακούς". Είτε αυτοί είναι οι γύρω μας που θέλουν να μας εξουσιάσουν είτε ο ίδιος μας ο εαυτός. Και αν θέλει κανείς να κινείται συνεχώς πρέπει να μειώσει όσο το δυνατόν τις αποσκευές του. Είναι λογικό νομίζω.

Φυσικά η ελευθερία έχει το κόστος της και δεν είναι για όλους. Αν όμως κάποιος επιμένει να ζήσει ελεύθερος, να κινείται αρκάτος, θα πρέπει να ξεφορτωθεί μερικά σημαντικά βάρη. Είναι λογικό.

Θα γράψω σύντομα πιο λεπτομερώς τι μπορεί να σημαίνει για μένα "κίνηση" και τι "βάρος". Αλλά μέχρι τότε δείτε την ταινία The Road (2009), η οποία έχει μία πολύ ωραία σκηνή: Πατέρας και γιος που βρίσκονται σε συνεχή κίνηση για αναζήτηση τροφής σε ένα σκηνικό βιβλικής καταστροφής, βρίσκουν κάποια στιγμή μία αποθήκη γεμάτη τρόφιμα.

Το συναίσθημα που έχει ο θεατής (εγώ) εκείνη τη στιγμή είναι "σωτηρία". Σωθήκαν! Δε χρειάζεται να κάνουν τίποτα πια. Αρκεί να μείνουν κρυμμένοι σε αυτή την αποθήκη και να τρώνε σιγά σιγά τα τρόφιμα. Είναι αρκετά ώστε όταν τελειώσουν δεν θα έχει μείνει τίποτα άλλο σε όλη τη γη. Και όμως μια μέρα ο πατέρας ακούει βήματα από πάνω και τρομάζει. Παρόλο που η αποθήκη είναι πολύ καλά καμουφλαρισμένη αποφασίζει να φύγουν (με λίγα από τα τρόφιμα) και να συνεχίζουν να κινούνται.

Η σκέψη ότι θα μπαίναν στο καθημερινό άγχος αναζήτησης τροφής σε έναν κόσμο γεμάτο από ανθρωποφαγικές συμμορίες με έκανε να δαγκωθώ. Μετά όμως σκέφτηκα ότι καθημερινά βρισκόμαστε στο ίδιο (ή έστω παρόμοιο) δίλημμα:

- Να ευχαριστηθούμε την πολυτέλεια που μας έχει χαριστεί για όσο διαρκέσει (θυσιάζοντας την ελευθερία μας και την εγρήγρορση που θα απαιτηθεί όταν η πηγή στερέψει)

- Γενναία να εγκαταλήψουμε το καταφύγιο μας και να συνεχίσουμε να κινούμαστε γιατί μόνο τότε θα έχουμε ελπίδα για κάτι αναπάντεχο, κάτι καινούργιο. Μόνο τότε θα είμαστε ελεύθεροι.

Περιττό να πω ότι σπάνια κάνουμε (κάνω) τη δύσκολη επιλογή. Και όσο την αποφεύγουμε τόσο πιο δύσκολη γίνεται. Αλλά ίσως να γίνει πιο εύκολη αν την κάνουμε πολλοί μαζί :-)

Trailer της ταινίας The Road: http://www.youtube.com/watch?v=camI8yuoy8U