1/7/15

Τιτανικός


Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν τη σκηνή του ναυαγίου στην ταινία Τιτανικός με τους διάφορους χαρακτήρες: αυτοί που βοηθάνε τους άλλους με όλες τους τις δυνάμεις, αυτοί που προσπαθούν να λαδώσουν για να εξασφαλίσουν θέση σε μία βάρκα, ακόμα και να κλέψουν τη θέση γυναικών και μικρών παιδιών, αυτοί που συνεχίζουν απτόητοι το καθήκον τους (όπως η μουσική μπάντα αν θυμάστε την ταινία), αυτοί που πέφτουν από μόνοι τους στη θάλασσα, αυτοί που περιμένουν το μοιραίο με στωικότητα ή και χιούμορ, αυτοί που σπρώχνουν στον θάνατο όσους προσπαθούν να ανεβούν σε μία βάρκα που δεν χωράει άλλους. 

Και τι συγκλονιστική σκηνή, με αυτούς που κατάφεραν να μπουν στις βάρκες, δίκαια ή άδικα, λίγο πιο πέρα από το σημείο όπου οι τελευταίοι επιζώντες εκλιπαρούν για βοήθεια, να διστάζουν να πάνε να συλλέξουν έστω και αυτούς τους λίγους, φοβούμενοι να μην τους "πάρουν" μαζί τους. 

Και έχουν δίκιο να φοβούνται. Όντως μπορεί τελικά να πνιγούν όλοι μαζί, αλλά ίσως και όχι. 

Εσύ αλήθεια, τι χαρακτήρας θα ήθελες να είσαι σε αυτή τη σκηνή; 

Και τι χαρακτήρας είσαι σήμερα στο ναυάγιο που ζούμε; 

(επιχειρήματα υπάρχουν αρκετά, και καλά, για να διαλέξεις όποιο ρόλο σου ταιριάζει)

7/6/12

Εγώ ελπίζω να τη βολέψω

Κλασσικό και επίκαιρο όσο ποτέ :-)


(από το βιβλίο "Εγώ ελπίζω να τη βολέψω", επιμέλεια Μαρτσέλο Ντ' Όρτα, μία έκθεση ενός μικρού παιδιού με θέμα "Ποιά από τις παραβολές του Ιησού προτιμάτε;")


Εγώ προτιμάω το τέλος του κόσμου, γιατί δε φοβάμαι, επειδή θα είμαι πεθαμένος από ένα αιώνα κιόλας. Ο Θεός θα ξεχωρίσει τις κατσίκες από τους βοσκούς, ένας δεξιά και ένας αριστερά, στη μέση αυτοί που θα πάνε στο Καθαρτήριο. Θα είναι πάνω από χίλια δισεκατομμύρια, περισσότεροι και από τους Κινέζους, ανάμεσα σε κατσίκες, βοσκούς και αγελάδες. Αλλά ο Θεός θα έχει τρεις πόρτες. Μια πάρα πολύ μεγάλη (που είναι η Κόλαση), μια μεσαία (που είναι το Καθαρτήριο) και μια πάρα πολύ στενή (που είναι ο Παράδεισος). Μετά ο Θεός θα πει: - Βγάλτε το σκασμό όλοι! και μετά θα τους χωρίσει. Ένας απο δω και τον άλλο από κει. Μερικοί που θέλουνε να κάνουνε τους πονηρούς θέλουνε να πάνε από δω, αλλά ο Θεός τους βλέπει. Οι κατσίκες θα πούνε ότι δεν έχουνε κάνει τίποτα, αλλά λένε ψέματα. Ο κόσμος θα σκάσει, τα άστρα θα σκάσουν, το Αρζάνο θα γίνει χίλια κομματάκια. Ο δήμαρχος του Αρζάνο και ο δημοτικός σύμβουλος θα πάνε ανάμεσα στις κατσίκες. Θα υπάρχει μεγάλο μπέρδεμα, ο Άρης θα σκάσει, οι ψυχές θα πάνε και θα γυρίσουνε από τη γη για να πάρουνε τα κορμιά, ο δήμαρχος του Αρζάνο και ο δημοτικός σύμβουλος θα πάνε ανάμεσα στις κατσίκες. Οι καλοί θα γελάνε και οι κακοί θα κλαίνε, εκείνοι από το Καθαρτήριο λίγο θα γελάνε και λίγο θα κλαίνε. Τα αβάφτιστα μωρά θα γίνουν πεταλούδες. Εγώ ελπίζω να τη βολέψω.

28/3/12

Συνεχής κίνηση

Όπως έγραφα και 4 χρόνια πριν, αρκάτος είναι αυτός που περπατάει χωρίς να κρατάει αποσκευές, ελεύθερος. Ίσως η συνεχής κίνηση, η αλλαγή κατάστασης, είναι ο μόνος τρόπος να ξεφύγει κανείς από τους "κακούς". Είτε αυτοί είναι οι γύρω μας που θέλουν να μας εξουσιάσουν είτε ο ίδιος μας ο εαυτός. Και αν θέλει κανείς να κινείται συνεχώς πρέπει να μειώσει όσο το δυνατόν τις αποσκευές του. Είναι λογικό νομίζω.

Φυσικά η ελευθερία έχει το κόστος της και δεν είναι για όλους. Αν όμως κάποιος επιμένει να ζήσει ελεύθερος, να κινείται αρκάτος, θα πρέπει να ξεφορτωθεί μερικά σημαντικά βάρη. Είναι λογικό.

Θα γράψω σύντομα πιο λεπτομερώς τι μπορεί να σημαίνει για μένα "κίνηση" και τι "βάρος". Αλλά μέχρι τότε δείτε την ταινία The Road (2009), η οποία έχει μία πολύ ωραία σκηνή: Πατέρας και γιος που βρίσκονται σε συνεχή κίνηση για αναζήτηση τροφής σε ένα σκηνικό βιβλικής καταστροφής, βρίσκουν κάποια στιγμή μία αποθήκη γεμάτη τρόφιμα.

Το συναίσθημα που έχει ο θεατής (εγώ) εκείνη τη στιγμή είναι "σωτηρία". Σωθήκαν! Δε χρειάζεται να κάνουν τίποτα πια. Αρκεί να μείνουν κρυμμένοι σε αυτή την αποθήκη και να τρώνε σιγά σιγά τα τρόφιμα. Είναι αρκετά ώστε όταν τελειώσουν δεν θα έχει μείνει τίποτα άλλο σε όλη τη γη. Και όμως μια μέρα ο πατέρας ακούει βήματα από πάνω και τρομάζει. Παρόλο που η αποθήκη είναι πολύ καλά καμουφλαρισμένη αποφασίζει να φύγουν (με λίγα από τα τρόφιμα) και να συνεχίζουν να κινούνται.

Η σκέψη ότι θα μπαίναν στο καθημερινό άγχος αναζήτησης τροφής σε έναν κόσμο γεμάτο από ανθρωποφαγικές συμμορίες με έκανε να δαγκωθώ. Μετά όμως σκέφτηκα ότι καθημερινά βρισκόμαστε στο ίδιο (ή έστω παρόμοιο) δίλημμα:
- Να ευχαριστηθούμε την πολυτέλεια που μας έχει χαριστεί για όσο διαρκέσει (θυσιάζοντας την ελευθερία μας και την εγρήγρορση που θα απαιτηθεί όταν η πηγή στερέψει)
- Γενναία να εγκαταλήψουμε το καταφύγιο μας και να συνεχίσουμε να κινούμαστε γιατί μόνο τότε θα έχουμε ελπίδα για κάτι αναπάντεχο, κάτι καινούργιο. Μόνο τότε θα είμαστε ελεύθεροι.

Περιττό να πω ότι σπάνια κάνουμε (κάνω) τη δύσκολη επιλογή. Και όσο την αποφεύγουμε τόσο πιο δύσκολη γίνεται. Αλλά ίσως να γίνει πιο εύκολη αν την κάνουμε πολλοί μαζί :-)


Trailer της ταινίας The Road: http://www.youtube.com/watch?v=camI8yuoy8U

21/2/08

Αρκάτος ... όπως Αρκάτης;

Η Χριστίνα έκανε έρευνα στο διαδίκτυο και ως χακερ που είναι ανακάλυψε μία πιθανή ρίζα (προέλευση) της λέξης αρκάτος.

Πιο συγκεκριμένα, υπάρχει στα Κυπριακά η λέξη "Αρκάτης" που σημαίνει:

α) ο αφρός των ρεβυθιών

Αντιγράφω από το http://www.galatasbakeries.com/crisprolls.shtm
"Από τον αφρό των ρεβυθιών και διαφόρων μπαχαρικών φτιάχνεται ο ονομαζόμενος αρκάτης, το περίφημο κυπριακό προζύμι. Μ’αυτό, γίνονται τα παραδοσιακά αρκατένα. Με τον ίδιο τρόπο, χρησιμοποιώντας όμως αλεύρι ολικής αλέσεως και πίτουρο, φτιάχνονται τα αρκατένα διαίτης."

Και όπως λέει και η Χριστίνα "βεβαια η αλαφραδα της λεξης ΑΡΚΑΤΗΣ (ο αφρος απο τα ρεβυθια) καπου παει να ταιριαξει με το ελ -αφρο-περπατημα ......δηλαδη χωρις βαρος ψυχικο η και σωματικο...."

β) αυτός που ανεβαίνει στις σκαλωσιές στις οικοδομές

Αντιγράφω από το μήνυμα της Χριστίνας:
αλλο ενα που δειχνει κατα τη γνωμη μου ποια δουλεια κανει ο ακράτης
δουλευει στην οικοδομη αλλα ειναι οχι αυτος που χτιζει αλλα που ανεβαινει τις σκαλωσιες...
ψηλα στον αφρο της ....
χωρις στηριγματα....
να και ενα ποιημα αναλογο...

-----------------------------------------------------------------------------------------
Ο Αρκάτης
1
Απού τό χάραμα τού φού, πάω γιά ν’ αρκατέψω
Γιατί έχω οικογένειαν έσσω μου γιά νά θρέψω

2
Σηκώνουμαι πού τό πουρνό, νά πάω στή δουλειά μου
Νά πιάω τό μεροκάματο νά φάσιν τά παιδκιά μου

3
Δουλεύκω μέσ’ τόν πύρουλλο, κάφκεται τό κορμί μου
Τζαί φκένω πα’ στές σκαλωσσές, στό στόμαν η ψυσσή μου

4
Μέσ’ τό αγιάζι μάχουμαι, τζ’ έν θά βαρυγκωμήσω
Αφού έχω τόσα στόματα έσσω μου νά τα’ί’σω

5
Έντζαι ζητώ τού πλάστη μου ταξίδκια γιά νά πάω
Μά νά’χω νάκκουρι φα’ί’ έσσω μου γιά νά φάω

6
Αφού αρκάτην μ’ έκαμεν η τύχη η καλή μου
Δουλεύκω τζαί λαόννουμαι νά φκάλω τό ψουμί μου

7
Αφού έν τίμια δουλιά, εγιώ έν νά τήν δουλέψω
Μακάρι νά λαόννουμαι παρά νά πά’ νά κλέψω

8
Όπως εγίνειν η ζωή, γιά νά τά φκάλεις πέρα
Πρέπει νά μαγκλαβίζεσαι καπάλιν ούλλη μέρα

9
Μά τό ψουμί σου πού νά φάς, έν πιό γλυτζί στό στόμα
Γιατί κερτάς τό τίμια μέ τό δικό σου δρώμα

10
Δουλέφκω, μαγκλαβίζουμαι όσπου νά φκεί η ψυσσή μου
Στή φτώσσιαν μου παρηορκάν έν νά’χω τήν τιμή μου.
------------------------------------------------------------------------------


παντως σε παξιμαδια καταληξαμε....
αρα?
ο εχων φαει ελαφρια παξιμαδια και ο δυναμενος να αφροπερπατα...
ειναι ο αρκατης....
και αν ζουσε στο Μανχαταν θα αφροπερπατουσε στους ουρανο -ξυστες...?

στο Παρισι μαλλον θα ειχε αδυναμια στο πυργο του Αιφελ...?

η θα περπατουσε με ελαφραν την καρδιαν και τις τσεπες γεματες με αρκατενα αντι για κλειδια...?



Υ.Γ. Εδώ είναι η μόνη σελίδα που βρήκα στην οποία εμφανίζεται η λέξη Αρκάτος:
http://eviac.gr/eviac/index.php?option=com_content&task=view&id=169&Itemid=40

Υ.Γ.2 Ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο είναι η στενή σχέση μεταξύ Κύπρου και Αρκαδίας (όπου χρησιμοποιείται η λέξη Αρκάτος) ... αλλά και η στενή σχέση μεταξύ των λέξεων Αρκαδίας και Αρκάτου!

13/1/08

Αρκάτος

Μου έχουν πει ότι σε κάποια περιοχή της Ελλάδος χρησιμοποιούν τη λέξη αρκάτος για να περιγράψουν "αυτόν που περπατάει χωρίς να κρατάει τίποτα" ή για ακρίβεια "με ελεύθερα χέρια". Αλλά το "τίποτα" (και με άδειες τσέπες επιπλέον) έχει άλλη γλύκα :-) Δοκιμάστε το! Αφήστε τα κλειδιά κάτω από το χαλάκι και περπατήστε αρκάτοι. Το συναίσθημα είναι πρωτόγνωρο, ειδικά στην πόλη προσεγγίζει την ελευθερία του να κολυμπάς, και αξίζει τον κόπο!

Τέλος πάντων, μου αρέσει πολύ αυτή η λέξη και αποφάσισα να συνεισφέρω όσο μπορώ στη διάδοση της αλλά και στην εξάσκηση της :-) Για αυτό ξεκινάω αυτό το ιστολόγιο και στο λίγο χρόνο που έχω θα προσπαθήσω να μεταφέρω εικόνες και σκέψεις από πρόσφατους αρκάτους περιπάτους μου ...